Dzięcioł Białogrzbiety
Dendrocopos leucotos
(Bechstein, 1802)
Ang. – White-backed Woodpecker,
Niem. – Weissruckenspecht
Fr. – Pic a dos blanc, Ros. – Diatieł biełospinnyj
Dzięciołowe
Łacińska nazwa syriacus pochodzi od Syrii,
miejsca pozyskania okazu, który posłużył do
opisania gatunku.
Na początku 1983 roku dr Marek Keller na
spotkaniu Sekcji Ornitologicznej Koła Naukowego
Leśników SGGW AR w Warszawie
opowiadał o nowym gatunku dzięcioła, jaki
pojawił się w Polsce. Jest podobny do dzięcioła
Długość ciała: 24-28 cm
Rozpiętość skrzydeł: 38-40 cm
Masa ciała: 100-110 g
Wygląd: Samce mają czerwoną czapeczkę.
Samice i osobniki młode nie mają czerwonej
barwy na głowie.
Występowanie: Dzięcioły białogrzbiete zasiedlają
brzozowe lasy wschodniej Europy i umiarkowanej
strefy klimatycznej Azji, na wschodzie
sięgając po Sachalin i Japonię. Opisano
10 podgatunków. Miejsca lęgowe w centralnej
i zachodniej Europie ograniczają się do terenów
górskich. W Skandynawii można te ptaki
zobaczyć jedynie blisko wybrzeża, na południu.
W Polsce bardzo nielicznie zamieszkują wschodnią
część kraju. Częściej można je spotkać jedynie
w Puszczy Białowieskiej i Augustowskiej.
Lęgi: Podobne jak dzięciołów dużych, ale białogrzbiete
rozpoczynają je około 2 tygodni
wcześniej niż inne dzięcioły w danej okolicy.
Pokarm: Larwy owadów wydobywane ze
spróchniałego drewna.
dzięciołowate
Największy z naszych pstro ubarwionych
dzięciołow.
Naukowa nazwa leucotos pochodzi od
greckich słów leucos – biały i ōtos – plecy.
Dzięcioły białogrzbiete spotyka się przede
wszystkich w bagiennych olsach i lasach
brzozowych, w których jest dużo martwych,
zarówno stojących, jak i leżących drzew.
W Puszczy Białowieskiej dzięcioł ten zasiedla
także stare łęgi i olsy. Dziuple lęgowe wykuwa
głównie w olchach.
Początkujący obserwatorzy ptaków często
mylą dzięcioła białogrzbietego z dużym,
podczas gdy rozróżnienie tych gatunków
nie powinno sprawiać trudności. Dzięcioł
białogrzbiety ma spód ciała ubarwiony podobnie
jak średni, a na wierzchu ciała zamiast
dwóch białych plam na skrzydłach ma jedno
białe pole w okolicy kupra.
Ślady żerowania dzięcioła białogrzbietego
są zupełnie inne niż dużego. Poszukuje
on larw ukrytych w zmurszałym drewnie,
systematycznie odłupując kawałki kory
lub miękkiego drewna, a więc robiąc płaską
„odkrywkę” na sporej powierzchni pnia.
Dzięcioł duży raczej zagłębia się w drewno,
wykonując wąskie i głębokie otwory
w miejscach, gdzie ukrywają się wyrośnięte
larwy.
Długość ciała: 24-28 cm
Rozpiętość skrzydeł: 38-40 cm
Masa ciała: 100-110 g
Wygląd: Samce mają czerwoną czapeczkę.
Samice i osobniki młode nie mają czerwonej
barwy na głowie.
Występowanie: Dzięcioły białogrzbiete zasiedlają
brzozowe lasy wschodniej Europy i umiarkowanej
strefy klimatycznej Azji, na wschodzie
sięgając po Sachalin i Japonię. Opisano
10 podgatunków. Miejsca lęgowe w centralnej
i zachodniej Europie ograniczają się do terenów
górskich. W Skandynawii można te ptaki
zobaczyć jedynie blisko wybrzeża, na południu.
W Polsce bardzo nielicznie zamieszkują wschodnią
część kraju. Częściej można je spotkać jedynie
w Puszczy Białowieskiej i Augustowskiej.
Lęgi: Podobne jak dzięciołów dużych, ale białogrzbiete
rozpoczynają je około 2 tygodni
wcześniej niż inne dzięcioły w danej okolicy.
Pokarm: Larwy owadów wydobywane ze
spróchniałego drewna.