Dendrocopos syriacus (Ehrenberg, 1833)
Ang. – Syrian Woodpecker, Niem. – Blutspecht
Fr. – Pic syriaque, Ros. – Syrijskij diatieł
Rożni się od dużego
nie tylko tą charakterystyczną cechą ubarwienia, ale także
tym, że
gniazduje nie w lasach, lecz w pobliżu ludzi,
nawet w
miastach.
Długość ciała: 22-23 cm
Rozpiętość skrzydeł: 35-39 cm
Masa ciała: 70-80 g
Wygląd: Podobnie jak u dzięcioła dużego samce
mają czerwoną plamę z tyłu głowy. Osobniki
młodociane przez kilka tygodni po wyjściu
z gniazda odznaczają się różową półobrożą
na piersi, ale nie występuje ona u wszystkich
osobników.
Występowanie: Dzięcioły białoszyje, zwane
też syryjskimi, pojawiły się po raz pierwszy w
granicach Polski w roku 1978. Ich areał lęgowy
stale się powiększa. Pierwotnie lęgowiska
były rozmieszczone w Azji Mniejszej, później
nastąpiła stopniowa ekspansja przez Bałkany
ku północy. Migrujące i poszukujące nowych
siedlisk osobniki ominęły Karpaty od wschodu
i pierwsze z nich dostrzeżono w Polsce pod
Rzeszowem i Przemyślem. Teraz można je spotkać
niemal w całym kraju, głównie jednak na
wschodzie.
Lęgi: Coraz częściej donosi się o mieszańcach
międzygatunkowych dzięciołów białoszyjego
i dużego. Biologia lęgów obu gatunków jest
bardzo zbliżona.
Pokarm:
Jak większości innych dzięciołów.
To był tylko fragment publikacji: Ptaki Polski. Encyklopedia ilustrowana - Andrzej G. Kruszewicz