środa, 13 kwietnia 2016

Dzierlatka

Galerida cristata (Linnaeus, 1758)
Ang. – Crested Lark, Niem. – Haubenlerche
Fr. – Cochevis huppe, Ros. – Chochłatyj żaworonok
Dobrze czuje się w miejscach, ktorych nie nazwalibyśmy porządnymi:
na terenach ruderalnych i stepowych. Zapewne dlatego teraz ich liczebność maleje.
Długość ciała: 17-19 cm
Rozpiętość skrzydeł: samiec 100-111 mm
samica 97-108 mm.
Masa ciała: 40-50 g (górnej granicy sięgają
otłuszczone ptaki jesienią)
Wygląd: Samce są nieznacznie większe od samic,
ale identycznie ubarwione. Młode, po pierzeniu
pod koniec lata, bardzo trudno odróżnić
od starszych ptaków.
Występowanie: Dzierlatki, aż w 37 podgatunkach,
zasiedlają umiarkowaną strefę klimatyczną
Europy, Afryki i Azji. Nie zapuszczają się na
pustynie i w tereny górzyste. Niektóre podgatunki,
np. G. c. caucasica i G. c. coreensis,
zostały opisane przez Taczanowskiego w 1888
roku. W Polsce dzierlatki stały się rzadkie, a ich
rozmieszczenie jest bardzo nierównomierne.
Lęgi: Budową gniazda i wysiadywaniem jaj
zajmuje się samica. W lęgu jest zwykle 5 jaj
(w powtarzanych mniej). Wysiadywanie, od
złożenia ostatniego jaja, trwa 12-13 dni.
Podobnie krótko pisklęta przebywają w gnieździe,
ale podlatywać zaczynają dopiero w wieku
15-16 dni. W pełni lotne stają się w wieku
3 tygodni.
Pokarm: W okresie lęgów owady, poza tym nasiona
dziko rosnących roślin.
Rodzina: skowronki (Alaudidae)
Wszystkie skowronki potrafią zarówno szybko biegać, jak i wytrwale latać. Niektóre wykonują charakterystyczne
loty godowe, intensywnie przy tym śpiewając. Pomagają im w tym najbardziej wydłużone wewnętrzne
lotki, zwane lotkami trzeciego rzędu. Zwiększają powierzchnię nośną skrzydeł i ułatwiają skowronkom
długotrwałe utrzymywanie się w powietrzu. Typowym środowiskiem skowronków są skąpo zarośnięte, suche
przestrzenie o charakterze stepów. Ptaki te zasiedlają niemal cały świat, z wyjątkiem Grenlandii i Ameryki
Południowej (poza małą enklawą jednego gatunku). W sezonie lęgowym odżywiają się owadami, a poza
nim nasionami. Do zaspokojenia pragnienia wystarcza im woda zawarta w pokarmie i rosa. Przy wodopojach
spotyka się je głównie podczas wędrówek i w środowiskach naprawdę suchych – półpustyniach i kserotermicznych

stepach. Opisano 96 gatunków, które podzielono na 29 rodzajów.